Η εμμονή του Bernad Henri Lévy με τον πόλεμο

Fabrizio Poggi

Πηγή: L'Antidiplomatico

«Η Ρωσία του Πούτιν είναι, όπως το Ιράν των Αγιατολάχ, μια υπαρξιακή απειλή για τη Δύση». Σε ένα παραληρηματικό άρθρο στην La Stampa, ο ατλαντικός φονταμενταλιστής Λεβί στέλνει αυτό το μήνυμα στον Τραμπ.

Φαίνεται ότι υπάρχει πράγματι πολύ «λανθάνον χάος» στα κεφάλια ορισμένων εξωτερικών «φιλοσόφων», που φιλοδοξούν να διεκδικήσουν τον τίτλο των φορέων μιας «αστάθειας» που, αντί να κρύβεται, οι ίδιοι είναι πρόθυμοι να επιδείξουν. Και συμβαίνει, πού και πού, κάποιος, ίσως υποκινούμενος από χριστιανική φιλανθρωπία, να τους προσφέρει την ευκαιρία, διαθέτοντάς τους λίγο χώρο, από άποψη σύνταξης. Από την άλλη πλευρά, ειδικά τις καλοκαιρινές Κυριακές, αν δεν υπάρχουν στρατηγικοί ή πυρηνικοί βομβαρδισμοί προς αναφορά, αλλά μόνο μερικές αψιμαχίες σε μια περιφερειακή περιοχή του ημισφαιρίου, άγνωστες στους περισσότερους, οι χώροι πρέπει να γεμίσουν με κάτι.
Υπό αυτή την έννοια, έχουμε ένα παράδειγμα με τον (δυστυχώς) επαναλαμβανόμενο εποχιακό «φιλόσοφο» Μπερνάρ-Ανρί Λεβί. Εποχιακός, επίσης με την έννοια ότι έχει συνηθίσει να εμφανίζεται κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη να πυροβολήσει – με την πολεμοχαρή έννοια του όρου – Γιουγκοσλάβους, Σύρους, Λίβυους, Αφγανούς: εν ολίγοις, όταν μιλάμε για μια «εμμονή», η οποία κάποτε αντιμετωπίζονταν σε ειδικούς ασηπτικούς χώρους, αλλά σήμερα παρουσιάζεται φιλανθρωπικά ως «ουσιαστική πνευματική συμβολή» σε αυτό ή εκείνο το θέμα.
Έτσι, ίσως ενοχλημένος επειδή η δυνατότητα να μοιραστεί τις ναζιστικές-σιωνιστικές του συγγνώμες με τους αναγνώστες της La Stampa του είχε δοθεί πρόωρα στις 20 Ιουνίου του περασμένου έτους, την παραμονή του βομβαρδισμού των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων από τους Γιάνκηδες, στερώντας του έτσι την ευκαιρία να εκφράσει άμεσα την έκστασή του για τις επιπτώσεις της επίθεσης, στις 29 Ιουνίου ο κύριος Henri-inespresso-Lévy ζήτησε για άλλη μια φορά μια ακρόαση με την εφημερίδα του Τορίνο, για να αποκαλύψει μια αναμφισβήτητη τέλεια ασυνέχεια με την κανονική νευρωνική πορεία.
Το έχει πει, το έχει επαναλάβει και το έχει ξανα επαναλάβει – άλλωστε, αυτό είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα – ότι οι ιερές δημοκρατίες της Δύσης υφίστανται «μια ισχυρή επίθεση από ένα ετερογενές, αλλά ολοένα και πιο συνεκτικό μέτωπο», που αποτελείται από την Κίνα, τη Ρωσία, την Τουρκία, το Ιράν και το ριζοσπαστικό Ισλάμ, έτσι ώστε να έχουμε ήδη εισέλθει στην «αρχική φάση ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, του οποίου τα κύρια μέτωπα περνούν από την Ουκρανία και το Ισραήλ». Αλλά, θα θέλαμε να ρωτήσουμε τον σκοτεινό στοχαστή: και η «επικίνδυνα πυρηνική» Βόρεια Κορέα, την οποία, ωστόσο, άλλοι υψηλού προφίλ δάσκαλοι των «Δυτικών αξιών» συμπεριλαμβάνουν σε αυτό το «ετερογενές μέτωπο»; Μπα: ίσως το BHL υποτιμά το «επιβλαβές» δυναμικό του όσον αφορά την «ψυχολογική τρομοκρατία που εφαρμόζεται στη φιλοσοφική νευρωνική διαλειμματικότητα». Ποιος ξέρει.
Σε κάθε περίπτωση, αυτή τη φορά, η βραδινή μάστιγα των Ουκροσιωνιστών, εκμεταλλεύεται την ευκαιρία να λειτουργήσει ως σύμβουλος του ίδιου του προέδρου των ΗΠΑ, προειδοποιώντας τον ότι η επίθεση της 22ας Ιουνίου στο ιρανικό Φορντό κινδυνεύει να παραμείνει ατελής, εάν δεν ακολουθηθεί από μια ισότιμη παρέμβαση κατά της παράλληλης αντιδυτικής απειλής που προέρχεται από τη Ρωσία. Για να το θέσω ωμά: μια άλλη 22α Ιουνίου είναι απαραίτητη γρήγορα, εν ολίγοις, ίσως όχι ακριβώς όπως αυτή του 1941, «ακριβώς στις τέσσερις το πρωί», αλλά για να καταλήξει στο μοντέλο του 2025, γύρω στα μεσάνυχτα.
Εν ολίγοις, ο κύριος Λεβί θεωρεί καθήκον του να ενημερώσει τον Τραμπ για ζητήματα που, Θεέ μου, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες μπορεί να μην του έχουν μεταφέρει, θεωρώντας τη Ρωσία ως «στρατηγικό εταίρο» της Τεχεράνης σε ολόκληρη την ιρανική πυρηνική αλυσίδα, αλλά και για το ζήτημα των συμμαχικών μπλοκ, BRICS και SCO, στα οποία συμμετέχουν και οι δύο απεσταλμένοι του Σατανά στη γη, ή το ύπουλο χέρι της Μόσχας στον εξοπλισμό της Χαμάς ενόψει της «7ης Οκτωβρίου».
Εν ολίγοις, μετά την ώρα να «μαζέψουμε πέτρες» για να τιμήσουμε τον Ντόναλντ, ήρθε η ώρα να «πετάξουμε πέτρες», να τον προειδοποιήσουμε ότι ένας «πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν μπορεί να χτυπήσει το Ιράν τη μία μέρα και την παραμονή ή την επόμενη, αναγνωρίζοντας στον Βλαντιμίρ Πούτιν, τον κύριο υποστηρικτή του καθεστώτος που δέχεται επίθεση, έναν «σημαντικό» ηγέτη, «προικισμένο με μεγάλη γοητεία», άξιο «τριπλού Α» και με τον οποίο θα μπορούσε να «τα πάει πολύ καλά»»: και τι στο καλό, κύριε Πρόεδρε των Ηνωμένων Πολιτειών θα έπρεπε να το συνειδητοποιήσει αυτό.
Γνωρίζει ο Αμερικανός Πρόεδρος ότι η Τεχεράνη και η Μόσχα είναι εξίσου πεπεισμένες ότι «η Ουκρανία και το Ισραήλ δεν έχουν πραγματικά το δικαίωμα ύπαρξης και, ει δυνατόν, θα έπρεπε να σβηστούν από τον χάρτη»; Γνωρίζει, κύριε Πρόεδρε, την ιερότητα των «δύο χωρών που δέχονται επίθεση», η οποία εκφράζεται, «στη σημερινή ουκρανική κοινωνία όπως και στην ισραηλινή κοινωνία», σε μια αγγελική «ίδια φιλοδυτική, φιλοαμερικανική και, πάνω απ' όλα, αντιολοκληρωτική και δημοκρατική κουλτούρα που τις καθιστά φυσικούς μας συμμάχους»; Τα γνωρίζει όλα αυτά ο αξιότιμος Πρόεδρος; Έχει δει, κύριε Πρόεδρε, με ποιο «αντι-ολοκληρωτικό» ζήλο, με ποια «δημοκρατική» «φιλοδυτική» αποφασιστικότητα οι «φυσικοί μας σύμμαχοι» είναι σε θέση να κινηθούν, μερικοί στη Γάζα, ενώ οι άλλοι, με ποια «φιλοδυτική κουλτούρα» μπόρεσαν να οργανώσουν την υπόθεση στην Μπούτσα;
Λοιπόν, αν αφήσετε κάποιον που, τυλιγμένος μέρα νύχτα στους «αυταρχικούς» εφιάλτες που προσφέρει η κακή «αυταρχική διεθνής» που κυριαρχεί «σε ολόκληρες περιοχές του κόσμου», να το υπονοήσει, είναι απόλυτα έμπειρος στα μυστήρια του χάους: «Οι ίδιοι λόγοι που μας ωθούν να σπεύσουμε να βοηθήσουμε τους Ισραηλινούς που δέχονται επίθεση σε επτά μέτωπα, πρέπει να μας ωθούν να σπεύσουμε να βοηθήσουμε τους Ουκρανούς των οποίων η γη - από βορρά μέχρι νότο, από το Ντονμπάς μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα - βασανίζεται μέρα με τη μέρα από τις ομάδες θανάτου του Πούτιν», σε σύγκριση με τους οποίους οι επτά πρίγκιπες της κόλασης δεν είναι τίποτα άλλο παρά αθώα αγγελικά πνεύματα.
Βλέπετε, κύριε Πρόεδρε (ο «φιλόσοφος» δεν το είπε αυτό ρητά, αλλά δεν αμφιβάλλουμε ότι το είχε κατά νου) πώς επαναλαμβάνεται το λανθάνον «αριθμητικό χάος»: εκεί οι «Ισραηλινοί επιτέθηκαν σε επτά μέτωπα» και εδώ οι επτά κολασμένοι δαίμονες, ο Εωσφόρος, ο Λεβιάθαν, ο Αζαζήλ, ο Ασμοδαίος, ο Βελφεγώρ, ο Μαμμών, ο Βεελζεβούλ, οι οποίοι, στην επιθετικότητα τόσο κατά του Ισραήλ όσο και κατά του Εβραίου Ζελένσκι, είναι σύμμαχοι του Ασταρώθ, του Βάαλ, του Δαγών, του Μολόχ. Έτσι, επαναλαμβάνω, Αξιότιμε Τραμπ: «Δεν μπορείς να είσαι φίλος του Ισραήλ και να μην είσαι, με την ίδια αποφασιστικότητα και αν πραγματικά θέλεις η Αμερική να επιστρέψει στο να είναι λίγο «μεγάλη», και φίλος της παθούσας και ανθεκτικής Ουκρανίας».
Αγαπητέ Πρόεδρε, ενάντια στις «ομάδες θανάτου του Πούτιν» (και αυτό παρέμεινε στις ανέκφραστες συστάσεις του BHL και κάνουμε τον κόπο να το προτείνουμε στον Τραμπ, εκ μέρους του), πρέπει να υποστηρίξετε τα ουράνια Χερουβείμ του «Αζόφ», τα ευγενικά Σεραφείμ του «Ατζντάρ», τους ενάρετους Αρχαγγέλους του «C14», που έχουν δώσει τέτοια απόδειξη χριστιανικής φροντίδας, με όλμους, βόμβες διασποράς, στα νηπιαγωγεία της Βολνόβαχα, με βλήματα 155 χιλιοστών που στοχεύουν με αγάπη τα πάρκα όπου περπατούσαν οι πολίτες της Γκόρλοβκα, τα παιδιά του Σταχάνοφ, οι ηλικιωμένοι του Ντόνετσκ.
Αλλά πάνω απ' όλα, συνιστώ «και αυτό είναι το τρίτο πράγμα που πρέπει να υπενθυμιστεί το συντομότερο δυνατό στον Πρόεδρο Τραμπ - ότι, σε αυτή την περίοδο κατά την οποία η προσοχή όλου του κόσμου είναι στραμμένη στη Μέση Ανατολή, ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας εισέρχεται σε μια ιδιαίτερα τρομερή φάση». Αποτρόπαιο και τόσο τρομακτικά εξωπραγματικό που αυτοί οι βάρβαροι Ρώσοι, απλώς σκεφτείτε, κύριε Πρόεδρε, αφού έσκαψαν χαρακώματα με τα νύχια τους, αφού δεν είχαν ούτε αξίνα, αφού προσπάθησαν να αντισταθούν στους γενναίους Ουκρανούς με τακτικά φτυάρια, αφού δεν είχαν πλέον ούτε το κλασικό «τουφέκι για κάθε τρεις στρατιώτες», όπως συνέβη το 1941 και σήμερα μας το λένε με τόσο «ρεαλισμό», απλώς σκεφτείτε, «ο ρωσικός στρατός έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό βαρβαρότητας που στο κατεχόμενο Ντονμπάς υπάρχουν αναφορές για κρούσματα κανιβαλισμού»: οι Ρώσοι στρατιώτες, που τώρα λιμοκτονούν, πυροβολούν τους ίδιους τους συντρόφους τους - δηλαδή, αυτός με το τουφέκι πυροβολεί τους άλλους δύο χωρίς το τουφέκι - και μετά τους τρώει. Σκεφτείτε, κύριε Ντόναλντ, σε ποιο βαθμό μεσαιωνικής βαρβαρότητας μπορούν να φτάσουν οι Ευρασιατικοί «αυταρχικοί» στον πόλεμο ενάντια στον καλοπροαίρετο «δυτικό πολιτισμό».
Θυμηθείτε, κύριε Πρόεδρε: οι Ρώσοι έχουν υποκύψει στην πείνα και τον κανιβαλισμό· αλλά, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, «η Ρωσία του Πούτιν είναι, όπως το Ιράν των αγιατολάχ, μια υπαρξιακή απειλή για τη Δύση». Κίνηση, κύριε Τραμπ: «για να αποτρέψουμε αυτήν την απειλή, είναι απαραίτητο να βοηθήσουμε την Ουκρανία με όλη μας την καρδιά και να την οπλίσουμε».
Θεωρώ επίσης, ήθελε να προσθέσει στο τέλος ο «φιλόσοφος» της dehors, ότι όπως ακριβώς η La Stampa είχε συμπόνια για την «χαοτική μου λανθάνουσα κατάσταση», έτσι και άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα, είτε λειτουργούν από τη Via Solferino είτε από τη Via Colombo, δίνουν τον κατάλληλο χώρο στις εκκλήσεις μου, που στοχεύουν να προειδοποιήσουν την Αγία Δύση να μην ανησυχεί υπερβολικά για εκείνους που δεν αξίζουν τίποτα περισσότερο από το να οπλίσουν σωστά τους γενναίους αντιπάλους τους: αξιότιμε Ντόναλντ, εφοδιάστε το Κίεβο το συντομότερο δυνατό (ω, συγγνώμη: Κίεβο, ο Θεός να μας φυλάξει) με πυραύλους, drones, βόμβες, αεροπλάνα· και μην ξεχνάτε τις τακτικές μερίδες κονσερβοποιημένου κρέατος.

ΠΗΓΗ:
https://www.lastampa.it/esteri/2025/06/29/news/putin_come_l_iran_minaccia_l_occidente_e_ora_che_trump_smetta_di_incensarlo-15211153/?ref=LSHA-BH-P5-S1-T1

L'ossessione di Bernad Henri Lévy per la guerra

 (French: nouveaux philosophes) is the generation of French philosophers who are united by their respective breaks from Marxism in the early 1970s. They also criticized the highly influential thinker Jean-Paul Sartre and the concept of post-structuralism, as well as the philosophy of Friedrich Nietzsche and Martin Heidegger.

They include Alain Finkielkraut,^[1] André Glucksmann, Pascal Bruckner, Bernard-Henri Lévy, Jean-Marie Benoist, Christian Jambet, Guy Lardreau, Claude Gandelman, Jean-Paul Dollé and Gilles Susong.